In de kleuterklas keek ik uren naar muziekprogramma's als Avro Toppop.
Meezingen en meedansen was zo leuk.

Op een bepaald moment was Richard Clayderman te gast. Ik dacht :"Oh nee,hoe saai zal dat zijn.Iemand alleen achter de piano." 

Daar kwam hij dan,de blonde god met blauwe ogen.Hij had nog niks gespeeld en mijn gedachten waren 100 procent gedraaid. Hij kon niks meer fout doen. Ik was op slag verliefd. Op de koop toe speelde hij Ballade Pour Adeline. De vlinders in mijn buik waren niet meer te stoppen.Dat wilde ik ook,zo piano kunnen spelen.

Ik zaagde de oren van mijn ouders hun hoofd om piano te mogen leren.Dat mocht , maar ik moest nog een beetje geduld hebben. Dat beetje ,was drie jaar. Ik moest wachten tot ik in het 2de leerjaar, bij juf Rita zat. Dan mocht ik eindelijk naar de muziekschool. Vol hoop dat ik zoals de blonde god ging kunnen spelen, bracht ik veel uurtjes in de notenleerklas door. Groot was de onthoocheling als ik te weten kwam dat ik nog een jaar moest wachten om piano te leren.
Eindelijk, in het 3de leerjaar, mocht ik de toetsen van de piano leren bespelen.
Kan je al raden welk pianoboek ik als kerstgeschenk kreeg dat jaar? 
Sedertdien zijn we onafscheidelijk.

Muzische groet 
Inge